آبیاری زیاد به دو صورت می‌تواند صورت پذیرد:

الف- میزان آب زیاد باشد.

ب- تعداد دفعات آبیاری زیاد باشد.

     در یک خاک زهکشی شده با تخلخل کافی نمی‌توانیم آب زیادی را در خاک نگه داریم زیرا مقدار اضافی آب از خلل و فرج خاک عبور کرده و به اصطلاح زهکش می‌شود و این پدیده را آبشویی گوییم.

     در صورتی که نمک در سطح خاک تجمع یافته باشد آبشویی، نمک‌های موجود در سطح خاک را کاهش می‌دهد و نمک‌ها را از اطراف ریشه دور می‌کند. ولی باید توجه داشت که آبشویی مداوم و سنگین سبب می‌شود باروری و حاصلخیزی خاک کاهش یابد و تعادل عناصر غذایی خاک را به هم می‌ریزد.

     آبیاری به دفعات زیاد هم مشکلاتی را به همراه می‌آورد. غرقاب بدون خاک مقاومت گیاه را در برابر بیماری‌ها کاهش می‌دهد و ریشه‌های آبی را توسعه می‌دهد. این ریشه‌ها دراز، نازک و دارای تعداد کمتری از تارهای کشنده هستند. آبیاری بیش از حد زمان زیادی خاک را مرطوب نگه می‌دارد، امکان تهویه خاک را محدود می‌کند و کمبود اکسیژن منجر به مرگ ریشه می‌شود. اولین نشانه‌ای که ظاهر می‌شود پژمردگی گیاه، کمبود عناصر غذایی و توقف رشد گیاه می‌باشد زیرا ریشه‌های مرده نمی‌توانند آب و عناصر غذایی را به خوبی جذب کنند و در اختیار گیاه قرار دهند. در اثر آبیاری زیاد ممکن است گیاه در طول روزهای آفتابی پژمرده شود و در عصر دوباره به حالت عادی برگردد.

منبع: کتاب مدیریت گلخانه

مولفان: مریم مرادمند، سمیه عباس عبدلی، رضا مرادمند